MINSAN lang akong mag-blog tungkol sa aking pagiging Coordinator ng ENTA. Oo, sobrang masaya maging ENTADIR. Masaya at mahirap maging Coordinator. Mahirap talaga, pero ibang klaseng saya naman ang kapalit sa tuwing nakikita kong sobrang humihiyaw sa ligaya yung mga members namin sa organisasyon.
Pero ay naku.. Haay naku.
Hindi ko inaasahang makakaencounter ako ng ganitong challenge sa pagiging coordinator ko. ito na yata so far ang pinakamatinding challenge na sinet para sa akin sa taong ito: how would you convince someone to hold on--lalong higit na nararamdaman niyang wala naman siyang kakapitan--kahit na sabihin mo ilang beses na NANDITO AKO para kapitan mo?
Lord, I'm coming humbly to you, please help me in this situation. Minsan iniisip ko wala na talaga akong magagawa. But I really have to force myself NOT TO LET GO kasi yung mere act of giving up in this situation suggests na hindi ako stable na kakapitan ng taong gusto kong kumapit pa rin nang mahigpit sa akin mga kamay. God, sobrang impossible na!
Naaalala ko yung sinabi ni Ma'am V noong 1st year HS ako... With God all things are possible. I'm not yet giving up.. NO. I'M NEVER GIVING UP. No matter how hard this may seem to be, I won't let go.
isa lang itong challenge lord.
+++
Bakit kasi inimbento ang LOVE LIFE?!
No comments:
Post a Comment