Apprehension. Madalas ko na 'tong sinasabi sa mga panahon ngayon. Sa klase, sa org, sa lahat na... Nakakalungkot. Nawawalan na ba ako ng tiwala sa ibang mga tao?
Hindi ko malaman kung bakit ko ba kailangang ilabas ito. Pero oo, noong natanggap ko ang message na 'yon, nakaramdam ako ng kaunting sakit. Oo, maka-qualify ko ngang masakit 'yun kasi hanggang ngayon, di ko pa rin matanggal 'yun sa isip ko. Patuloy pa ring naka-open 'to sa Preview ng laptop ko, kasabay ng pagsulyap ko rito kung ginagamit ko yung application na puwedeng tingnan ang lahat ng open windows sa laptop ko. Nakakainis isipin na oo, MERONG iba... Na ngayon, kilala ko pa. At ngayon, competitive pa.
Hindi ko rin maamin sa sarili ko kung "GO" nga ba ako o hindi. Prevention is better than cure, ika nga nila. Pero minsan kailangang masaktan ang tao para maramdaman niya mismo yung karanasan na 'yun na siyang humuhubog sa kanyang pagkatao--na mismong nagpapakatao na rin sa kanya. Ewan ko ba!
Nawawalan na ba ako ng tiwala sa'yo? Nawawalan na ba ako ng tiwala sa sarili kong di ako mahuhulog sa infinite pit of no-thingness? Baka nga ito na 'yung sinasabi ni Pao, na org-mate ko na magaling mag-Tarot card reading, na "No-Thingness" na kinatatakutan ko.
I supress the no-thingness daw.
EWAN KO BA.
Basta, apprehension is the word of the day.
Sana maging "HOPE" or "TRUST" is the word of my life.
No comments:
Post a Comment