I just saw a rat running from our sofa towards the room.
Shakiks... Magnu-new year na. Tapos, 'yung daga pa ang maggri-greet sa'kin? Ano bang ibig sabihin nito?
At ngayon pa! 45 minutes nalang, magnu-new year na, ngayon pa namin natuklasan na may daga pala rito sa loob ng bahay! PErteh bah oi...
Anyway daga, don't worry. Mamaya lang, makakatikim ka ng RACUMIN.
>>>
I'm awfully in a bad mood today.
The moment I woke up, I never noticed the sun shining. All I know is that sumisigaw at nagyayawyaw na si Mare na bumangon na ako kasi sobra na raw ang tangkad ko. Pati si Pare nakisali pa sa gulo. 'Yung ibang tao raw kasi gising na ng mga ala-sais pa at naglilinis na ng bakuran, at magluluto pa ng almusal. Buti pa raw ako, gigising na may nakahain nang pagkain. Pinaghihintay ko pa raw 'yung pagkain.
Perteh bah! Hindi ba nila naiintindihan na KULANG ako sa tulog kagabi kasi naman dahil sa buwisit na lamanlupa na nagbago ng password ko sa ym!
Perteh. Pero, ano bang magagawa ko eh, nakakatanda sila. Galang lang, kung pwede. Pero naman noh, nung bumaba ako, eh nagluluto pa pala sila. Perteh.
AT AYUN... Sinimulan ko ang araw ng may kunot sa noo. At hanggang ngayon, may kunot parin.
Medyo bad trip kasi ngayong araw. Ayoko nang sabihin pa ang ilang mga details. AYOKo nang balikan pa.
Magnu-new year na. Ano ba, Pasia? Smile naman diyan.
>>>
This year started with a loss, and then followed by a major loss, then again another loss, and another major loss, and then another loss, and then, thank God, minor losses nalang ang mga sumunod.
I can still remember last January 1, 2005. Ninang Jing called here in the house. Alangan, always naman din siguro, ewan ko lang mamaya kung tatawag ulit. Nag-greet siya ng HAPPY NEW YEAR sa'amin. OK na sana ano? Pero, sinundan 'yung "happy new year" niya ng "Nagsuicide 'yung kapitbahay namin..." Grabeh, first thing na nabalitaan ko nung new year is 'yung pagkamatay ng kapitbahay ng ninang ko. Aguy... Death na agad 'yung nangyari. Pero, hindi naman namin masyadong pinansin 'yon eh.
After one week, namatay 'yung lola ko sa Leyte. 'Yung nanay ni Mare, si Restituta (Tootsie). Ineexpect naman talaga ng family na mamamatay siya, pero hindi namin ineexpect na that day mamamatay siya. Dyahe! Nasa party pa ako nun ng pinsan kong si Trisha nung nabalitaan ko na namatay ang lola ko.
Nung Feb, wala naman masyadong nawala. Basta alam ko, pangit ang mga results ng Achievement tests ko. Yakidoods. Pero, doon namin nalaman na may cancer of the liver na pala 'yung lolo ko. Tatay ni Pare, si Papalo.
March. Namatay 'yung isa ko pang lolo, asawa ng kapatid ni Papalo. Grabeh bah. Ano ba 'to? March na! PErteh.
April. Ito sana 'yung buwan na pinakamasaya para sa'kin. Alangan, 'yun kasi 'yung buwan ng kaarawan ko. Pero, dyahe, nag-internship kasi kami. Takakainis 'yung isang supervisor ng BFAR eh. Loida ang pangalan niya. Basta, nakakainis siya. Pero ito talaga 'yung pinakagrabeh. Biglang na-confine sa ospital si Papalo. At doon nagsimula 'yung mga moments na akala ko mawawala na siya ng todo sa'aming piling. Ilang beses akong nagdasal na sana maabutan pa ni Papalo 'yung birthday ko, April 28. Pero, hindi Siya nakinig. Noong April 26, ayun, sumama na si Papalo sa Diyos.
May. Napansin ko na parang nagiging monthly requirement na 'yung may namamatay sa family namin. Pero, nung May, thank God, walang namatay.
June. Namatay 'yung isa ko pang lola, lola yata 'yun ni Pare. Basta, another loss na naman. Iyakan na naman, as usual.
July HANGGANG December. So far, thank you Lord kasi wala ka na munang kinuha sa pamilya ko. We've lost a good number of loved-ones already. Alam na siguro ni Lord na masyado nang masakit kung may kukunin pa siya.
But then again, I just realized that I was always sitting on the conked-out side of the bench. I never even tried to scoot near the better side. I was being too pessimistic.
Shucks man. Kahit na sobrang dami ng mga nawala sa buhay ko/namin, perteh. Ang Diyos talaga, ang wais. All those losses, those i-can't-live-anymore moments, and all those occasional crying times were, in fact, blessings in disguise.
For six months our family had gone through a great deal of suffering, sacrifices, and terrible losses. And within those six months, I felt that our family became stronger, warmer, and more committed with each other. Those six months were the times wherein we learned a lot of things in life and death. Those were the times that we learned that we still have each other no matter what happens in the family.
Nung mga panahon din na 'yon, narealize ko kung sino nga talaga 'yung mga tunay kong kapamilya. 'Yung walang pinipili kung sinong tutulungan, 'yung totoo, 'yung hindi plastik. Minsan kasi ang perception ko sa mga ibang relatives ko eh 'yung medyo materialistic, avaricious. 'Yung mga tipong lumalapit lang sa'yo kung may pera ka o kung may bagay kang ganito... Alam mo 'yun? Basta, I don't need to elaborate on that matter. I don't want to hurt other people's feelings.
Iba ang pasko/bagong taon ngayon sa family namin. Ang daming kulang. Parang gusto mong maging masaya, pero hindi mo naiiwasan 'yung katotohanan na wala na pala sila sa piling mo?
Nakakamiss...
Perteh. Ba't ako nagda-drama? Ayoko na. Tama na muna itong drama ko. Naririnig ko na 'yung torotot ni Cj sa taas. Kagagaling ko lang sa simbahan. Ayoko na 'yung ala-libakera 'yung dating ko ngayong bagong taon.
HALA! MAGSIKAIN TAYONG LAHAT! MAGCELEBRATE! MAGTOROTOT TAYONG LAHAAAAT!!!
MANIGONG BAGONG TAON SA INYONG LAHAT!
>>>
Sa mga nagtetext sa akin, salamat sa mga greetings ninyo. Sorry ha. Wala akong load, 'di na muna ako makakatext sa inyo.
Ang dami ko nang hindi natext kay Anj. Sorry Anj ha! Happy new year nalang!
>>>
Magpopost ulit ako ng christmas/new year post. 'yung may kasama nang mga pictures.
Mga solid readers ko sa KIKO'S DEAR DOCTOR LOVE, sorry kasi hindi muna ako makakapag-update. I'll try sa January 2.
>>>
SALAMAT SA LAHAT NG MGA TAONG TUMULONG SA'KING MAGING MASAYA NGAYONG TAON. MAHAL KO KAYONG LAHAT!
>>>
THIS IS A NEW YEAR... THUS, A NEW BEGINNING.
Saturday, December 31, 2005
Friday, December 30, 2005
SINUSUMPA KITA
kung sino ka man, ibalik mo sakin ang password ko sa yahoo mail.
ikaw. hindi ko talaga ineexpect na kukunin mo ang password ko. hindi ko ineexpect na babaguhin mo pati personal information ko.
perteh ka. sinusumpa kita.
alam ko, alam mo, na madali lang makuha yung password ko sa yahoo mail. pero, pagka naman. binago mo na nga yung password ko, binago mo pa yung personal info ko.
now, i could NEVER retrieve my password/the password that you "made" in my yahoo mail.
wala kang hiya.
pano ko nalaman, HA?
nagonline ako gamit ang ym ni mama, cppasia59. as usual, invi mode ako. perteh ka talaga ano? nagonline ka bigla USING MY OWN YM ID! PERTEH KA!!!
bago matapos 'tong year na ito, kung hindi mo pa ibabalik sa dati ang yahoo mail ko, patay ka sa mga kaibigan ko. MAY IDEA NA AKO KUNG SINO KA.
naglolokohan ba tayo? perteh ka.
kailangan ko ang ym/yahoo mail ko para sa college application forms ko. wag mo namang sirain ang future ko.
>>>AFTER 30 MINUTES<<<
GOSHES. SALAMAT LORD GOD!
buti nalang mababait at talented ang mga kaibigan ko. tinulungan nila akong maretrieve yung password ko. salamat RENZ! You're the MAN!
at sa'yo, hacker kang sosi. may info ka ba na nasend sa crushcalculator.com na ayaw mong ipaalam sa'kin? waaah ka.
perteh ka. 'wag ka na kasi.
you're just getting jelly!
PERTEH.
at least, now, I have a new password and contact information. safe na ang yahoo mail ko.
ASA KA PA! PERRTEH!
ikaw. hindi ko talaga ineexpect na kukunin mo ang password ko. hindi ko ineexpect na babaguhin mo pati personal information ko.
perteh ka. sinusumpa kita.
alam ko, alam mo, na madali lang makuha yung password ko sa yahoo mail. pero, pagka naman. binago mo na nga yung password ko, binago mo pa yung personal info ko.
now, i could NEVER retrieve my password/the password that you "made" in my yahoo mail.
wala kang hiya.
pano ko nalaman, HA?
nagonline ako gamit ang ym ni mama, cppasia59. as usual, invi mode ako. perteh ka talaga ano? nagonline ka bigla USING MY OWN YM ID! PERTEH KA!!!
bago matapos 'tong year na ito, kung hindi mo pa ibabalik sa dati ang yahoo mail ko, patay ka sa mga kaibigan ko. MAY IDEA NA AKO KUNG SINO KA.
naglolokohan ba tayo? perteh ka.
kailangan ko ang ym/yahoo mail ko para sa college application forms ko. wag mo namang sirain ang future ko.
>>>AFTER 30 MINUTES<<<
GOSHES. SALAMAT LORD GOD!
buti nalang mababait at talented ang mga kaibigan ko. tinulungan nila akong maretrieve yung password ko. salamat RENZ! You're the MAN!
at sa'yo, hacker kang sosi. may info ka ba na nasend sa crushcalculator.com na ayaw mong ipaalam sa'kin? waaah ka.
perteh ka. 'wag ka na kasi.
you're just getting jelly!
PERTEH.
at least, now, I have a new password and contact information. safe na ang yahoo mail ko.
ASA KA PA! PERRTEH!
Saturday, December 24, 2005
MALIGAYANG PASKO!
Perteh, Pasko na nga!
Ang bilis talaga ng panahon, parang kahapon lang 'yung Christmas 2004 eh. Perteh! Hindi pa nga ako nakakapanood ng Harry Potter 4! PERRTEH talagaaa!
Kagagaling lang namin nina Mare at Pare para bumili ng mga regalo para sa mga pinsan ko. Perteh. Ang gaganda ng mga binili nila. Perteh talaga. Tapos, 'yun pala wala kaming matatanggap na regalo mula sa kanila!!!--> sabi nila. Parang... unfair, diba?
HOY mga pinsan! Kilala niyo na kung sino kayo! MGA regalo ko ha! perrteh!
Pero, sabi nga ni Pare, "it's better to give than to receive..." Kaya nga ngayon, ay, sige nalang. At least, alam kong magdadala sila ng baked mac bukas ng gabi dito sa bahay. Sana lang nga, kumpleto ang recado, gaya ng ginawa namin sa food chem, para masarap!
Ang daming tao kanina sa GMall. Graaaabeh! Nagho-holiday rush nga daw, kung baga. Perteh din noH? Sinong nagsasabi na pobre ang mga Pilipino? Sandamakmak ang mga tao ngayon sa mga malls! Sinong purdoy, aber?
Anyway, kanina pala, pinagsamantalahan ko na 'yung moment na makabili ng regalo para kay Pare at kay Mare. Perteh kasi. Grabeh sila kung magparinig. "Grabeh ka naman bumili ng mga regalo para sa mga kaibigan mo, nak..." "Ako, gusto ko ng ganito..." "Ay, ok na sa'kin 'yung pagmamahal..." "H'wag pagkain kasi baka may cholesterol..."
Perteh, eh di bumili na nga ako ng mga pangregalo sa kanila. Hindi mamahalin. It's the thought that counts naman eh. Waaah... Kapos ako ngayon ng pera. Ewan ko bakit.
For the past few days, ayun, dito ako sa bahay kasama si CJ. Minsan nasa office ni Pare. Naku talaga noh. Halos everyday, nanonood kami ni CJ ng mga Disney na movies. As in, inisa-isa namin ang lahat ng mga fairytales na perteh na mga movies. Hanggang ngayon, perteh, napapaiyak parin ako sa The Lion King. Nakuuu... perteh talaga.
Mamayang mga 9pm, magsisimba kami sa St. Paul's parish. Doon kasi kami usually nagsisimba every Christmas eve. Lingaw kasi nakikita ko 'yung mga classmates ko dati, batchmates, zhuzhu... May mga narerealize ako like, "ay, tangkad na niya ah..." "si ano pala, tumaba?" "oi, payat na si ano..." "ay, ganun parin mukha niya" "oi, ang pogi..." Kaya nga gusto ko ring magsimba dun eh, para lingaw.
Mamaya, magluluto ako ng Carbonara. Ngayon, lalagyan ko ng salt para magkalasa, at cream of mushroom para mas masarap.
Karaming mga gifts under the Christmas tree. Saan kaya 'yung sa'kin doon?
Sa kasalukuyan, may ipinagagawa ako kay Mara, my seatmate. Lingaw kasi, ang galing niya sa photoshop, so matutulungan talaga niya ako sa aking plano. Harharhar... Basta, malalaman niyo lang kung ano 'yun sa susunod na.
'Yun nalang siguro muna. Oo nga pala... MERRY CHRISTMAS MGA TAO!
PERRTEH!
Ang bilis talaga ng panahon, parang kahapon lang 'yung Christmas 2004 eh. Perteh! Hindi pa nga ako nakakapanood ng Harry Potter 4! PERRTEH talagaaa!
Kagagaling lang namin nina Mare at Pare para bumili ng mga regalo para sa mga pinsan ko. Perteh. Ang gaganda ng mga binili nila. Perteh talaga. Tapos, 'yun pala wala kaming matatanggap na regalo mula sa kanila!!!--> sabi nila. Parang... unfair, diba?
HOY mga pinsan! Kilala niyo na kung sino kayo! MGA regalo ko ha! perrteh!
Pero, sabi nga ni Pare, "it's better to give than to receive..." Kaya nga ngayon, ay, sige nalang. At least, alam kong magdadala sila ng baked mac bukas ng gabi dito sa bahay. Sana lang nga, kumpleto ang recado, gaya ng ginawa namin sa food chem, para masarap!
Ang daming tao kanina sa GMall. Graaaabeh! Nagho-holiday rush nga daw, kung baga. Perteh din noH? Sinong nagsasabi na pobre ang mga Pilipino? Sandamakmak ang mga tao ngayon sa mga malls! Sinong purdoy, aber?
Anyway, kanina pala, pinagsamantalahan ko na 'yung moment na makabili ng regalo para kay Pare at kay Mare. Perteh kasi. Grabeh sila kung magparinig. "Grabeh ka naman bumili ng mga regalo para sa mga kaibigan mo, nak..." "Ako, gusto ko ng ganito..." "Ay, ok na sa'kin 'yung pagmamahal..." "H'wag pagkain kasi baka may cholesterol..."
Perteh, eh di bumili na nga ako ng mga pangregalo sa kanila. Hindi mamahalin. It's the thought that counts naman eh. Waaah... Kapos ako ngayon ng pera. Ewan ko bakit.
For the past few days, ayun, dito ako sa bahay kasama si CJ. Minsan nasa office ni Pare. Naku talaga noh. Halos everyday, nanonood kami ni CJ ng mga Disney na movies. As in, inisa-isa namin ang lahat ng mga fairytales na perteh na mga movies. Hanggang ngayon, perteh, napapaiyak parin ako sa The Lion King. Nakuuu... perteh talaga.
Mamayang mga 9pm, magsisimba kami sa St. Paul's parish. Doon kasi kami usually nagsisimba every Christmas eve. Lingaw kasi nakikita ko 'yung mga classmates ko dati, batchmates, zhuzhu... May mga narerealize ako like, "ay, tangkad na niya ah..." "si ano pala, tumaba?" "oi, payat na si ano..." "ay, ganun parin mukha niya" "oi, ang pogi..." Kaya nga gusto ko ring magsimba dun eh, para lingaw.
Mamaya, magluluto ako ng Carbonara. Ngayon, lalagyan ko ng salt para magkalasa, at cream of mushroom para mas masarap.
Karaming mga gifts under the Christmas tree. Saan kaya 'yung sa'kin doon?
Sa kasalukuyan, may ipinagagawa ako kay Mara, my seatmate. Lingaw kasi, ang galing niya sa photoshop, so matutulungan talaga niya ako sa aking plano. Harharhar... Basta, malalaman niyo lang kung ano 'yun sa susunod na.
'Yun nalang siguro muna. Oo nga pala... MERRY CHRISTMAS MGA TAO!
PERRTEH!
ANO BA?
Perteh.
Nandito ako sa office ni Pare ngayon.
Dec. 24, 2005 na! Mamayang hatinggabi, CHRISTMAS NA!
Mamaya nalang ako magpopost ng maayos.
Ang ganda ko talaga... Char.
Sige, ito nalang:
Magbasa kayo ng Kiko's Dear Doctor Love. May chapter 1, chapter 2, at chapter 3 na!
Sige, alis na ako. Mamaya nalang!
Merry Christmas!
Nandito ako sa office ni Pare ngayon.
Dec. 24, 2005 na! Mamayang hatinggabi, CHRISTMAS NA!
Mamaya nalang ako magpopost ng maayos.
Ang ganda ko talaga... Char.
Sige, ito nalang:
Magbasa kayo ng Kiko's Dear Doctor Love. May chapter 1, chapter 2, at chapter 3 na!
Sige, alis na ako. Mamaya nalang!
Merry Christmas!
Saturday, December 17, 2005
ANO NGA BANG NANGYARI?
Naku... Sasabihin ko ito, graBEH! SOBRANG BUSY KO TALAGA!!! GRAAAABEHHH!
Perteh na nga kung perteh!
Buti bakasyon na ngayon. Pero, inaatupag ko parin ang mga application forms.
Ano nga bang nangyari the past few days/weeks? Eto, bibigyan ko kayo ng overview:
>>>
The best talaga ang foodchem. Si Mam Papasin kasi, nagplano-plano na magpaparty daw kami. Kaya ganun, nagluto kami ng iba't-ibang putahe: Embutido, Fudge Brownies, Carbonara, Lasagna, at Baked Spaghetti. Grabeh ang preparation... TATLONG ARAW! Tapos, halos 10 minutes lang namin kinain ang lahat-lahat! Nakuu... Ang busog ko talaga nung araw na 'yon. 2:30-4:10pm, kumain kami. Tapos, nung 4:10, nagChristmas party pa kami sa SG! Naku, eh di, doble busog na ako. Hindi nga ako kumain ng sobra sa SG party. Hindi pa ako nakapagdinner... Oo nga pala! Bago ko makalimutan, nagpapasalamat ako kay Emmae! SALAMAT TALAGA SA GIFT MO! PINASAYA MO AKO NG TODO!!!
>>>
Regional Sci/Math quiz/fair, sci-dama comp, and Intel-Philippine Science Fair.
Haaay nakuu... Luckily, nakasama ako sa event na 'yan. Pumunta kami sa Digos last Dec.9-11, 2005. Kasama ko 4 na 1st yr, 4 na 2nd yr, 4 na 3rd yr, sina Rae, Hadi, Miggy, Nil, Roxie, Kamee, MamaPEH, Jei, at Ces, 6-7 teachers/coaches. Grabeh, first time ko 'tong makasali at makasama ang mga taong ito sa contest. Kuyaw... Sosyal na ang dating ni Pasia... Nakakapag-Intel na!
Salamat sa Diyos at nakasali kami dyan. 6 kaming research, para sa Intel. Nakuuu... Ang saya makasama ang mga taong 'yon. Marami rin akong nalaman na mga sikreto ng mga tao. Mga stories ni Glenn Monleon. Nakadiscover din ako ng mga pogi. Nagkaroon ako ng bagong experience.
Saturday 'yung contest namin. Perteh kasi naman, kailangan naming magsemi-formal para raw hindi makilala 'yung school namin. Perteh. Mas nagmukang teacher ako kesa sa aming coach. Perteh! Tapos, bilib din ako sa aming napakalaking display board na pinaghirapan naming puntahan at ipagawa sa MindsView. Nakuu... Nagpapasalamat nga pala ako sa MindsView, kahit hindi masyadong maganda 'yung services niyo, ok lang kasi pinaganda niyo ang mga display board ng dalawang teams.
Nakakainis ang mga taong kumokopya ng mga abstracts namin. Nakakainis. PErteh.
LiFe Science category kami. Sina Mamapeh, Nerdy, at Kamee ay Physical Science. Lingaw kasi nauna ang physical science, tapos, pasok sa science congress sina nerdy. Kapag pasok ka kasi, siguradong panalo ka na. Sa amin, nagkaroon ng thrill. Perteh. Sabi kasi ng mga organizer, meron na silang unanimous na winner. Dalawa nalang ang tatawagin nila for congress para sa mga questions. Nakuu.. That time, si Cecile 'yung kasama ko. Grabeh ang kaba.. Tapos, bigla nalang... WALA. Hindi kami tinawag. PERTEH!
So, that left us there thinking about what will happen the next day. Panalo ba o talo? Shucks man...
Bad trip din para sa mga quizzers... DINAYA BA KAMI sa math at science quiz! PERTEH! Mga walang MODO!
At nung gabi na talaga, kinuwentuhan kami ni GLENN Monleon ng iba't-ibang stories... At nanood pa kami ng the BIG night ng PBB. COngrats nga pala kay Nene, I'm so proud of you!
So, Sunday na... Sa tingin ko pinicturan ako nina Jeijei habang natutulog ako. I can feel it. Tapos ayun, nagkandarapa kami maligo kasi baka malate si Sir Angel sa kanyang flight. Sosi kasi itong si Sir Angel. Pa mayni-Maynila na siya. At pumunta na kami dun sa venue.
Haaay nakuu.. paghintayin ba kami ng matagal, tapos ipopostpone lang pala 'yung awarding?! Eh di 'yun, nagnet cafe muna kami. Kaya nga nakapagpost ako dati eh. Doon din mismo sa inet cafe na 'yun nagblossom ang "pagmamahalan" nina Baula at Cecile.
At bumalik din kami sa venue pagkatapos kumain ng beefsteak sa Jollibee. Ayun, awarding. Buti nalang, kahit dinaya kami ng iba't ibang mga divisions, naku, panalo parin. I'm so proud of you schoolmates! Saludo ako sa inyo.
Napakatagal ng announcement ng winners para sa Intel. Nakuuu... feeling ko lalabas na 'yung solid waste ko sa pwet ko sa sobrang kaba. As in, ang init pa talaga!
After almost two hours, ayun, nagannounce na nga ng winners. Life Science Category muna. Eh di, kabang kaba na kami. Binanggit na yung 3rd place, tapos yung second place... Lalabas na siguro 'yung solid waste ko As in...
Sinabi nung tig-announce: "For the champion ob clAsteRR tooo, layF SAyans Cutegury... Prawjekt LiderR, Kris Gym DanNNiKA..."
WAAAAAAAAAAAAAAAHHHHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHA!!!
aS IN, SHAGGET TO THE MAX NA KAMI! TUMAYO AT TUMALUN-TALON!
Wala na akong CARE kung imispronounce pa nila ang pangalan ko, basta't panalo kami! WoOOOhooOWOO! As in... Hindi ko 'yun ineexpect. Sobra-sobra na ang ibinigay ni God sa'kin. Sobra... Salamat talaga LORD!
AFter nun, Physical Science na naman... 3rd sina MamaPEH! WoOoOOOHHOOOoooO!!!
AT After nun, bumalik na kami sa Davao.
Grabeh... Sobra ang pasasalamat ko sa Diyos... As in, hindi ko talaga 'yun inakala. Ang bait ni LORD! YEAHHH! Salamat Mahal Na AMA!
Yeah! "We're going NAtional," ika nga ni Dejarme.
Sana gabayan ulit kami ng Panginoon...
>>>
After nun, Exams na... Buti binigyan kami ng oras para makapag-aral. Haahaaay... At 'yun nagtake kami ng exams.
After the exams, nag christmas party. Hehehe. Salamat Miggy sa Les Miserables. Sa the FORCE...Salamat sa mga regalo. Ang senti mo KAYBO!
IZy, MARIAN, RANIEL, at MITZI... Utang NIYO SA'KIN!!!
Nag semi-batcholympics kami. Pero ang totoong laban na talaga ay sa March pa. Kaya, maghanda kayong lahat!
After that, hindi pa ako nakapaglunch kasi nag-rap pa kami ni Yan at ni JoanE. Bilib talaga ako kay JoanE... Ang galing gumawa ng rap. Sistahs talaga kami. Kaso lang nga kulang kami. Paos si Anj, nagliwaliw kasi kasama si Marl nang nakaraang gabi sa Christmas party ng DOrm.
Parents Day Celebration. Nagsenti moment kami ni Pare sa stage ng Pisay. Nagexchange kami ng mga letters. Nakakaaliw makita ang mga taong (magulang) umiiyak habang nagsasalita ka. Kung baga'y nata-touch pala sila sa mga sinasabi mo. Perteh... Kitang kita ko 'yung si Mareng umiiyak habang hawak-hawak 'yung cellphone niya para mag-video. Waaaah ka talaga Mare, mahal talaga kita. Cool lang si Pare sa stage, first time niya kasi gumanun sa Pisay. Pinipigil ko lang ang mga luha ko that time. Kasi naman, nakakahiya kung iiyak ako dun noH! perteh!
After that, nagtake ako ng Math exam. Naku, grabeh ang tawa ni Mam Eggy... Super, parang ala-witch.. Harharharh...
At umuwi narin ako sa bahay...
The next day, inatupag ko 'yung mga application forms ko... Hanggang ngayon, 'yun parin ang inaatupag ko...
>>>
Napaka-busy ko talaga ano? Pero, grabeh... Kahit ganun ako, ang ganda ganda ko parin... Char.
Perteh na nga kung perteh!
Buti bakasyon na ngayon. Pero, inaatupag ko parin ang mga application forms.
Ano nga bang nangyari the past few days/weeks? Eto, bibigyan ko kayo ng overview:
>>>
The best talaga ang foodchem. Si Mam Papasin kasi, nagplano-plano na magpaparty daw kami. Kaya ganun, nagluto kami ng iba't-ibang putahe: Embutido, Fudge Brownies, Carbonara, Lasagna, at Baked Spaghetti. Grabeh ang preparation... TATLONG ARAW! Tapos, halos 10 minutes lang namin kinain ang lahat-lahat! Nakuu... Ang busog ko talaga nung araw na 'yon. 2:30-4:10pm, kumain kami. Tapos, nung 4:10, nagChristmas party pa kami sa SG! Naku, eh di, doble busog na ako. Hindi nga ako kumain ng sobra sa SG party. Hindi pa ako nakapagdinner... Oo nga pala! Bago ko makalimutan, nagpapasalamat ako kay Emmae! SALAMAT TALAGA SA GIFT MO! PINASAYA MO AKO NG TODO!!!
Eto nga pala 'yung party namin sa FoodChem. Nasa ChemLab kami niyan.
>>>
Regional Sci/Math quiz/fair, sci-dama comp, and Intel-Philippine Science Fair.
Haaay nakuu... Luckily, nakasama ako sa event na 'yan. Pumunta kami sa Digos last Dec.9-11, 2005. Kasama ko 4 na 1st yr, 4 na 2nd yr, 4 na 3rd yr, sina Rae, Hadi, Miggy, Nil, Roxie, Kamee, MamaPEH, Jei, at Ces, 6-7 teachers/coaches. Grabeh, first time ko 'tong makasali at makasama ang mga taong ito sa contest. Kuyaw... Sosyal na ang dating ni Pasia... Nakakapag-Intel na!
Salamat sa Diyos at nakasali kami dyan. 6 kaming research, para sa Intel. Nakuuu... Ang saya makasama ang mga taong 'yon. Marami rin akong nalaman na mga sikreto ng mga tao. Mga stories ni Glenn Monleon. Nakadiscover din ako ng mga pogi. Nagkaroon ako ng bagong experience.
Saturday 'yung contest namin. Perteh kasi naman, kailangan naming magsemi-formal para raw hindi makilala 'yung school namin. Perteh. Mas nagmukang teacher ako kesa sa aming coach. Perteh! Tapos, bilib din ako sa aming napakalaking display board na pinaghirapan naming puntahan at ipagawa sa MindsView. Nakuu... Nagpapasalamat nga pala ako sa MindsView, kahit hindi masyadong maganda 'yung services niyo, ok lang kasi pinaganda niyo ang mga display board ng dalawang teams.
Nakakainis ang mga taong kumokopya ng mga abstracts namin. Nakakainis. PErteh.
LiFe Science category kami. Sina Mamapeh, Nerdy, at Kamee ay Physical Science. Lingaw kasi nauna ang physical science, tapos, pasok sa science congress sina nerdy. Kapag pasok ka kasi, siguradong panalo ka na. Sa amin, nagkaroon ng thrill. Perteh. Sabi kasi ng mga organizer, meron na silang unanimous na winner. Dalawa nalang ang tatawagin nila for congress para sa mga questions. Nakuu.. That time, si Cecile 'yung kasama ko. Grabeh ang kaba.. Tapos, bigla nalang... WALA. Hindi kami tinawag. PERTEH!
So, that left us there thinking about what will happen the next day. Panalo ba o talo? Shucks man...
Bad trip din para sa mga quizzers... DINAYA BA KAMI sa math at science quiz! PERTEH! Mga walang MODO!
At nung gabi na talaga, kinuwentuhan kami ni GLENN Monleon ng iba't-ibang stories... At nanood pa kami ng the BIG night ng PBB. COngrats nga pala kay Nene, I'm so proud of you!
So, Sunday na... Sa tingin ko pinicturan ako nina Jeijei habang natutulog ako. I can feel it. Tapos ayun, nagkandarapa kami maligo kasi baka malate si Sir Angel sa kanyang flight. Sosi kasi itong si Sir Angel. Pa mayni-Maynila na siya. At pumunta na kami dun sa venue.
Haaay nakuu.. paghintayin ba kami ng matagal, tapos ipopostpone lang pala 'yung awarding?! Eh di 'yun, nagnet cafe muna kami. Kaya nga nakapagpost ako dati eh. Doon din mismo sa inet cafe na 'yun nagblossom ang "pagmamahalan" nina Baula at Cecile.
At bumalik din kami sa venue pagkatapos kumain ng beefsteak sa Jollibee. Ayun, awarding. Buti nalang, kahit dinaya kami ng iba't ibang mga divisions, naku, panalo parin. I'm so proud of you schoolmates! Saludo ako sa inyo.
Napakatagal ng announcement ng winners para sa Intel. Nakuuu... feeling ko lalabas na 'yung solid waste ko sa pwet ko sa sobrang kaba. As in, ang init pa talaga!
After almost two hours, ayun, nagannounce na nga ng winners. Life Science Category muna. Eh di, kabang kaba na kami. Binanggit na yung 3rd place, tapos yung second place... Lalabas na siguro 'yung solid waste ko As in...
Sinabi nung tig-announce: "For the champion ob clAsteRR tooo, layF SAyans Cutegury... Prawjekt LiderR, Kris Gym DanNNiKA..."
WAAAAAAAAAAAAAAAHHHHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHA!!!
aS IN, SHAGGET TO THE MAX NA KAMI! TUMAYO AT TUMALUN-TALON!
Wala na akong CARE kung imispronounce pa nila ang pangalan ko, basta't panalo kami! WoOOOhooOWOO! As in... Hindi ko 'yun ineexpect. Sobra-sobra na ang ibinigay ni God sa'kin. Sobra... Salamat talaga LORD!
AFter nun, Physical Science na naman... 3rd sina MamaPEH! WoOoOOOHHOOOoooO!!!
AT After nun, bumalik na kami sa Davao.
Grabeh... Sobra ang pasasalamat ko sa Diyos... As in, hindi ko talaga 'yun inakala. Ang bait ni LORD! YEAHHH! Salamat Mahal Na AMA!
Yeah! "We're going NAtional," ika nga ni Dejarme.
Sana gabayan ulit kami ng Panginoon...
Eto ang pic naming lahat. Si Mam Palicte ang kumuha niyan.
>>>
After nun, Exams na... Buti binigyan kami ng oras para makapag-aral. Haahaaay... At 'yun nagtake kami ng exams.
After the exams, nag christmas party. Hehehe. Salamat Miggy sa Les Miserables. Sa the FORCE...Salamat sa mga regalo. Ang senti mo KAYBO!
IZy, MARIAN, RANIEL, at MITZI... Utang NIYO SA'KIN!!!
Nag semi-batcholympics kami. Pero ang totoong laban na talaga ay sa March pa. Kaya, maghanda kayong lahat!
After that, hindi pa ako nakapaglunch kasi nag-rap pa kami ni Yan at ni JoanE. Bilib talaga ako kay JoanE... Ang galing gumawa ng rap. Sistahs talaga kami. Kaso lang nga kulang kami. Paos si Anj, nagliwaliw kasi kasama si Marl nang nakaraang gabi sa Christmas party ng DOrm.
Parents Day Celebration. Nagsenti moment kami ni Pare sa stage ng Pisay. Nagexchange kami ng mga letters. Nakakaaliw makita ang mga taong (magulang) umiiyak habang nagsasalita ka. Kung baga'y nata-touch pala sila sa mga sinasabi mo. Perteh... Kitang kita ko 'yung si Mareng umiiyak habang hawak-hawak 'yung cellphone niya para mag-video. Waaaah ka talaga Mare, mahal talaga kita. Cool lang si Pare sa stage, first time niya kasi gumanun sa Pisay. Pinipigil ko lang ang mga luha ko that time. Kasi naman, nakakahiya kung iiyak ako dun noH! perteh!
After that, nagtake ako ng Math exam. Naku, grabeh ang tawa ni Mam Eggy... Super, parang ala-witch.. Harharharh...
At umuwi narin ako sa bahay...
The next day, inatupag ko 'yung mga application forms ko... Hanggang ngayon, 'yun parin ang inaatupag ko...
>>>
Napaka-busy ko talaga ano? Pero, grabeh... Kahit ganun ako, ang ganda ganda ko parin... Char.
NATUKLASAN KO LANG HA...
Ang ganda ko pala sa piling ng aking mga kaibigan...
Wow... Ganda...
>>>
Mga Sleeping Beauties
I'M BACK WITH A PIECE
Ang busy ng buhay ko. Kitams? Ngayon lang ako nakapag-update ulit. Nakuuu..
Last November 18, nakasali ako sa finals ng DCWD cityewide oratorical contest.
Perteh nalang... Kasi naman, nakalimutan ko 'yung last word na binanggit ko, tapos ayun... blank.
Perteh... sayang... Eh di, walang award... Consolation lang.
Nung papababa na ako ng stage, inapproach ako nung timekeeper at sinabing, "CONGRATS! iKAW ang 4TH!"
Nah. PERRRTEH!
Ewan... Basta, parang ang saya ng feeling, tapos parang ang lungkot. Oo, 4th nga ako. Nagpapasalamat ako dun. Pero naman, perteh, 4th pa talaga. Isa nalang, magkakamedal na. Nagkamali kasi ako sa huli-->sa HULI pa talaga! Nakuuu...
Tapos, nung lumabas na ako sa venue ng contest, inapproach na naman ako ng isang babae, "congRATS! did you know that you were the 4th?!"
As in... hindi ko maexplain kung anong nararamdaman ko. Parang ang sayang... parang ang saya na nakakalungkot... Haaay.
Pero kahit ganun, proud na proud parin 'yung mga sumusuporta sa'kin. Salamat kay Mare at Pare. Kay coach na si mam faith. Kay Ciara. Sa THE FORCE. Sa Neutron. Sa BATCH 2k6... Sa schoolmates. Sa teachers. Sa PISAy... Salamat sa inyong lahat. Lampas-langit ang pasasalamat ko sa inyo.
>>>
At ito ang award-winning piece (waaahhahahahah):
WATER FOR YOU AND ME: HOW FAR CAN WE GO?
Water is for you, water is for me. You need water, I do too. But how dare we use it and not protect it? How dare we depend on it and not preserve it? How dare we kill the very thing that gives us life?
Water, H2O if you prefer, is the very entity that makes the world go round. It is the one that enables natural processes to occur, like evaporation to cloud the sun on a hot day, rain to quench the plants, substance to rejuvenate the human body, molecule to neutralize the toxins. However, this is not all. Water does far more than these.
Water is life. While people can survive without food for weeks, it is impossible for us to survive more than a week without water. The survival of every living thing in nature relies on water. Water is the binding agent of the world. Tell me, how did we come in contact with the world before? Wasn't it through travel in water? Tell me, of all the things that we ingest throughout the world, what is the most essential thing that we put into our mouths? Isn't it water? Tell me, what is the medium that connects our different islands? Water, right? And lastly, tell me what we use to make sandcastles to gladden up our childish hearts? Yes, it's water. Water is a universal matter. Water is the one that connects all the sands of the world; be it black, white or brown, to make a castle of aspirations, of hopes, of success. Dreamy, isn't it? But a quick step from reality crashes you directly back to our world.
Why? What is our water situation? The United Nations Population Fund predicts that by the year 2025, two-thirds of the world's population of 6.5 billion people will suffer from shortages of fresh water for drinking. In a recent report by the Washington based World Resource Institute, the world's thirst for water is likely to become one of the most pressing issues of the twenty-first century. More than that, our country is now facing a looming disaster of water crisis. The International Institute of Rural Reconstruction confirmed that there is a water crisis in the Philippines, "one of the wettest countries in Southeast Asia." The water dilemma, therefore, lies not in supply but in water distribution and sanitation.
It's just that some of our countrymen do not have access to water, be it safe or not. Water exigency is more apparent in Manila where ten million people live. For most of them, sallying after water everyday has been their agony for years. Why? First, they cannot afford water. Second, they cannot trust the cleanliness of our rivers and streams. Just look at the Pasig river for example. No one would even dare to take a plunge in it because the water's too dark, and too dirty for one's consumption.
Going further down the microscope, we come to our very own city, Davao. The city whose citizens are blessed with safe, clean, and abundant waters. So safe, that we tend to take it for granted, so clean that we abuse it, so abundant that we waste it, so blessed that we neglect the future generations.
However, a study by the Japan International Cooperation Agency showed that by the year 2015, Davao City will be 28% short of water supply. OUr city is clearly awaiting an impending doom, one that the nation's capital is now experiencing. Now, where will that leave us?
Then here comes the matter of banana and pineapple plantations. These ecologically disatrous activities contaminate our water reserves. In Davao, where many lands are converted to banana and pineapple plantations, fertilizer residues from these plantations are drained to the rivers. This may eventually cause a lethal effect called euthrophication or excessive algae formation killing the living organisms in the water, and thus triggering the release of toxins in the water. Again, the imperious question, what will happen to us?
YES! These are major problems. It is not our depleting water resources, it is not our polluted waters, it is not our limited water access. But it is indeed about our negligence, our overconfidence, our ingraitude. But all is not lost--no, not yet.
Water is and never will be solely a problem of the government. "I have far better things to do, I have problems of my own, let the government handle it." No. It is a problem that concerns us all. All of us utilize it. All of us benefit from it. All of us are consumers of water.
We are the youth. We are the future of this country and we will not fail it. Though our capabilities be limited, though our scope and influence is not vast, but little by little, we will pave the way for the future of our waters. How? Three E's: Empathy, Enthusiasm, and Execution. Feel for the water. Feel fot the future. Feel the need and think, "Can I bear the thought of having polluted water in the future? Will I allow this to continue? What can I do?" Have we thought or did we even care about it? If we did, have we shown enthusiasm or were we responsible enough to prevent the worst from happening? What could have hindered us from doing so?
The name of the hindrance is passivity, indolence. A small but relevant first step is needed for the transition of principle to action. It is not enough to be aware. To translate our awareness into action is a major leap.
We shall let that passion compel us to act. Let us join organizations whose aim is to protect our water reserves. Campaign for water conservationa and protection in school, at home, wherever you are! Each one of us can do it. We can do it. All of us can do it.
If the youth can do it, how much more the leaders of this country? Of course they can, and they must. Saving the waters is a concerted effort. No person can do it alone. Therefore, all should act, starting from the highest authority to the lowest sectors of society. They can pass bills for the preservation of our waters and strictly implement it among the citizens. They should conduct information campaigns to help people realize what they can do, and explore possible preventive and curative measures to save our waters for tomorrow, for today.
In other words, you, me, all of us must act and altogether become heroes. So tell me dear audience, how far are we willing to go? As I take it, our presence here shows that we understand the urgency to actively involve ourselves in saving our water, our resource. Our presence here shows that our waters still have hope, that our country can survive, and that there is still tomorrow, for our water, for our world, for us.
So friends, I leave you with this incitement: how far can we go from here? Well, if we believe that water is life, we need not wait for the time when we see ourselves fighting over a drop of water.
Let us protect life. Let us save water.
Last November 18, nakasali ako sa finals ng DCWD cityewide oratorical contest.
Perteh nalang... Kasi naman, nakalimutan ko 'yung last word na binanggit ko, tapos ayun... blank.
Perteh... sayang... Eh di, walang award... Consolation lang.
Nung papababa na ako ng stage, inapproach ako nung timekeeper at sinabing, "CONGRATS! iKAW ang 4TH!"
Nah. PERRRTEH!
Ewan... Basta, parang ang saya ng feeling, tapos parang ang lungkot. Oo, 4th nga ako. Nagpapasalamat ako dun. Pero naman, perteh, 4th pa talaga. Isa nalang, magkakamedal na. Nagkamali kasi ako sa huli-->sa HULI pa talaga! Nakuuu...
Tapos, nung lumabas na ako sa venue ng contest, inapproach na naman ako ng isang babae, "congRATS! did you know that you were the 4th?!"
As in... hindi ko maexplain kung anong nararamdaman ko. Parang ang sayang... parang ang saya na nakakalungkot... Haaay.
Pero kahit ganun, proud na proud parin 'yung mga sumusuporta sa'kin. Salamat kay Mare at Pare. Kay coach na si mam faith. Kay Ciara. Sa THE FORCE. Sa Neutron. Sa BATCH 2k6... Sa schoolmates. Sa teachers. Sa PISAy... Salamat sa inyong lahat. Lampas-langit ang pasasalamat ko sa inyo.
>>>
At ito ang award-winning piece (waaahhahahahah):
WATER FOR YOU AND ME: HOW FAR CAN WE GO?
Water is for you, water is for me. You need water, I do too. But how dare we use it and not protect it? How dare we depend on it and not preserve it? How dare we kill the very thing that gives us life?
Water, H2O if you prefer, is the very entity that makes the world go round. It is the one that enables natural processes to occur, like evaporation to cloud the sun on a hot day, rain to quench the plants, substance to rejuvenate the human body, molecule to neutralize the toxins. However, this is not all. Water does far more than these.
Water is life. While people can survive without food for weeks, it is impossible for us to survive more than a week without water. The survival of every living thing in nature relies on water. Water is the binding agent of the world. Tell me, how did we come in contact with the world before? Wasn't it through travel in water? Tell me, of all the things that we ingest throughout the world, what is the most essential thing that we put into our mouths? Isn't it water? Tell me, what is the medium that connects our different islands? Water, right? And lastly, tell me what we use to make sandcastles to gladden up our childish hearts? Yes, it's water. Water is a universal matter. Water is the one that connects all the sands of the world; be it black, white or brown, to make a castle of aspirations, of hopes, of success. Dreamy, isn't it? But a quick step from reality crashes you directly back to our world.
Why? What is our water situation? The United Nations Population Fund predicts that by the year 2025, two-thirds of the world's population of 6.5 billion people will suffer from shortages of fresh water for drinking. In a recent report by the Washington based World Resource Institute, the world's thirst for water is likely to become one of the most pressing issues of the twenty-first century. More than that, our country is now facing a looming disaster of water crisis. The International Institute of Rural Reconstruction confirmed that there is a water crisis in the Philippines, "one of the wettest countries in Southeast Asia." The water dilemma, therefore, lies not in supply but in water distribution and sanitation.
It's just that some of our countrymen do not have access to water, be it safe or not. Water exigency is more apparent in Manila where ten million people live. For most of them, sallying after water everyday has been their agony for years. Why? First, they cannot afford water. Second, they cannot trust the cleanliness of our rivers and streams. Just look at the Pasig river for example. No one would even dare to take a plunge in it because the water's too dark, and too dirty for one's consumption.
Going further down the microscope, we come to our very own city, Davao. The city whose citizens are blessed with safe, clean, and abundant waters. So safe, that we tend to take it for granted, so clean that we abuse it, so abundant that we waste it, so blessed that we neglect the future generations.
However, a study by the Japan International Cooperation Agency showed that by the year 2015, Davao City will be 28% short of water supply. OUr city is clearly awaiting an impending doom, one that the nation's capital is now experiencing. Now, where will that leave us?
Then here comes the matter of banana and pineapple plantations. These ecologically disatrous activities contaminate our water reserves. In Davao, where many lands are converted to banana and pineapple plantations, fertilizer residues from these plantations are drained to the rivers. This may eventually cause a lethal effect called euthrophication or excessive algae formation killing the living organisms in the water, and thus triggering the release of toxins in the water. Again, the imperious question, what will happen to us?
YES! These are major problems. It is not our depleting water resources, it is not our polluted waters, it is not our limited water access. But it is indeed about our negligence, our overconfidence, our ingraitude. But all is not lost--no, not yet.
Water is and never will be solely a problem of the government. "I have far better things to do, I have problems of my own, let the government handle it." No. It is a problem that concerns us all. All of us utilize it. All of us benefit from it. All of us are consumers of water.
We are the youth. We are the future of this country and we will not fail it. Though our capabilities be limited, though our scope and influence is not vast, but little by little, we will pave the way for the future of our waters. How? Three E's: Empathy, Enthusiasm, and Execution. Feel for the water. Feel fot the future. Feel the need and think, "Can I bear the thought of having polluted water in the future? Will I allow this to continue? What can I do?" Have we thought or did we even care about it? If we did, have we shown enthusiasm or were we responsible enough to prevent the worst from happening? What could have hindered us from doing so?
The name of the hindrance is passivity, indolence. A small but relevant first step is needed for the transition of principle to action. It is not enough to be aware. To translate our awareness into action is a major leap.
We shall let that passion compel us to act. Let us join organizations whose aim is to protect our water reserves. Campaign for water conservationa and protection in school, at home, wherever you are! Each one of us can do it. We can do it. All of us can do it.
If the youth can do it, how much more the leaders of this country? Of course they can, and they must. Saving the waters is a concerted effort. No person can do it alone. Therefore, all should act, starting from the highest authority to the lowest sectors of society. They can pass bills for the preservation of our waters and strictly implement it among the citizens. They should conduct information campaigns to help people realize what they can do, and explore possible preventive and curative measures to save our waters for tomorrow, for today.
In other words, you, me, all of us must act and altogether become heroes. So tell me dear audience, how far are we willing to go? As I take it, our presence here shows that we understand the urgency to actively involve ourselves in saving our water, our resource. Our presence here shows that our waters still have hope, that our country can survive, and that there is still tomorrow, for our water, for our world, for us.
So friends, I leave you with this incitement: how far can we go from here? Well, if we believe that water is life, we need not wait for the time when we see ourselves fighting over a drop of water.
Let us protect life. Let us save water.
Sunday, December 11, 2005
digos
nasa digos ako ngayon... may contest kasi eh..
ang dami namin... sobra... ang dami talaga...
22 students.. 6-7 teachers.
ang dami kong natutunan... mamaya pa ang awarding.
hanggang ngayon, di ko alam kung panalo ba kami o hindi...
perteh.
>>>
HELP US LORD.
>>>
details on my next post...
ang dami namin... sobra... ang dami talaga...
22 students.. 6-7 teachers.
ang dami kong natutunan... mamaya pa ang awarding.
hanggang ngayon, di ko alam kung panalo ba kami o hindi...
perteh.
>>>
HELP US LORD.
>>>
details on my next post...
Wednesday, December 7, 2005
BAGONG DEAR DOCTOR LOVE
May bagong letter sender, si kiko...
Kiko's Dear Doctor Love:
>>>
eto, gusto kong i-share sa inyong lahat. I came across this essay in the net, and I just want to share this to all of you. Kasi naman, alam kong halos lahat "sawi" pagdating sa pag-ibig
Dear Kiko,
(at kasama na rin ang ibang mga "sawi" sa pag-ibig)
Ikaw Kiko... eto ang dapat sa 'yo at SA LAHAT NG MGA TAONG MAY PROBLEMA SA PAG-IBIG!Kailangan niyong maliwanagan.. eto, basahin niyo:
HINDI BA KAYO NATATAKOT???...
as in sa mga bagay-bagay...
hello??...
getz,...
saan pa ba..
kundi sa mga LOVE life issues...
na tipong imbis na maging seryosong usapan...
eh nagiging pang-"TELESERYE" pa ang dating...
don't you know that it's not something to "LAUGH" about...
it involves PEOPLE..
people with feelings...
ang love ay hindi minamadali...
hindi pinipilit..
at lalong hindi kina-career...
IT COMES NATURALLY...
as in magugulat ka na lang isang araw...
magigising na SIYA ang nasa isip mo...
hindi pinilit na isipin ha...
basta NAISIP mo na lang basta...
mapapangiti ka na lang...
at basta na lang gagaan ang pakiramdam mo...
na tipong kahit mukha ka ng tanga...
eh ok lang sayo...
ngiti ka pa rin...
hindi nababase sa tagal ng pinagsamahan...
hindi rin sa dalas ng pagkikita...
hindi rin sa ilang beses na pagkakausap sa phone...
lalung-lalo nang hindi sa dalas ng pagte-text...
may MAGIC kasi yan eh...
magic na hindi naka-cast ng kung sinuman...
MAGIC na matagal na palang nandun...
hindi mo lang namamalayan...
isusugal mo ba yun???...
yung feeling na sobrang wala ka ng hahanapin pang iba???...
papabayaan mo bang masira yun???...
ASA KA PA!!!...
kaya nga eto lang yun eh...
wag na kasi kayong magmadali...
unang-una...
PAANO MO BA NASABING MAHAL MO NA SIYA???...
dahil ba natutuwa ka sa kanya???...
o kaya naman naaaliw ka???...
naswee-sweetan ka ba ng sobra sa kanya???...
kinikilig ka ba pag nakikita mo siya???...
at nahi-high kapag naririnig mo na ang boses niya???...
eh teka muna...
baka naman infatuated ka lang....
o kaya naman kagaya nga ng sagot mo...
BAKA naaaliw ka lang...
dahil kakaiba siya...
may spark na hindi mo maintindihan...
tsk!!!...ang saklap nyan!...
pangalawa...
GAANO MO NA BA SIYA KAKILALA???...
madali ba siyang mapikon???...
pano ba siya mabadtrip???...
madali bang mahalata na may topak siya???...
ano bang suot niya pag nasa bahay siya???..
shorts ba o pantalon???...
nakasando ba siya o naka-t-shirt lang???...
matagal ba siyang maligo???....
kumakain ba siya ng vegetables???...
tamad ba siya???...
mas gusto ba niyang manood ng tv kaysa magbasa ng libro???...
nagpe-play station ba siya???...
tatlo ba ang pamangkin niyang lalaki???...
makukulit ba yung mga kamag-anak niya???..
green ba ang kulay ng gate ng bahay nila???...
sa village ba siya nakatira???...
may sakayan ba ng jeep na malapit sa kanila???...
nagsisimba ba siya linggo-linggo???...
kasama ba yung pamilya niya???...
at nagdadasal ba siya bago matulog???...
in short...alam mo na nga ba???...
ang mga bagay-bagay...
ang mga simpleng bagay tungkol sa kanya...
na nagdedetermine ng sarili niya...
as in kung sino ba talaga SIYA...
pangatlo...
KAYA MO BA SIYANG TANGGAPIN???...
as in TANGGAPIN ng buong-buo...
sa lahat ng trip niya sa buhay...
sa lahat ng katopakan niya...
sa lahat ng pag-iinarte at pag-dadrama niya...
sa lahat ng kasalanang nagawa, ginawa, at gagawin pa lang niya...
sa lahat ng naiisip niya...
sa lahat ng sasabihin niya...
sa kilos niya...
sa pananamit pa pala niya...
sa pagsasalita...
sa pananaw niya sa buhay...
sa pagtrato niya sa tao...
sa lifestyle niya...
sa uri ng pamilyang meron siya...
sa uri ng kaibigang kasa-kasama niya...
sa style niya pagdating sa love...
sa kasweetan niyang natural...
sa paglalambing niya...
sa tawa niyang pagkalakas-lakas...
sa manners niya...
sa pagmumura niya...
sa bisyo niya kung meron man...
sa mga pang-aasar niya sayo...
sa style niya pagdating sa pagsolve ng problema...
sa problemang maaari ka ring masama...
pang-apat...
KAYA MO BANG MAGING TOTOO???...
kaya mo bang makita yung sarili mo...
na kasama pa rin siya ha...
sa isang sitwasyong pag naisip mo eh...
mapapaiyak ka na lang sa sakit...
nang dahil din sa kanya???...
kaya mo bang magmukhang tanga...
as in umiyak ng dahil sa kababawan...
ibuhos ang mga nararamdaman mo...
kahit na puro kababawan nga lang naman...
as in kahit sa harapan niya???...
kaya mo bang maging barubal pag kasama mo siya???...
yung tipo bang wala ka ng pakielam...
mawala man ang manners mo...
na wala ka naman talaga...
in short...
KAYA MO BANG MAGING IKAW KAPAG KASAMA MO NA SIYA???...
yung tipong hindi ka nahihiyang ipakita kung sino katalaga...
dahil alam mong...
HINDI MO LANG SIYA TANGGAP...
TANGGAP KA RIN NIYA...
BUONG-BUO RIN...
MGA TAO!!!...
tama na kasi ang trip...
tama na ang pagmamadali...
oo masarap ngang mainvolve sa isang tao...
pero diba mas masarap yun...
LALO NA KUNG ALAM MONG TOTOO YUNGNARARAMDAMAN MO...
Kitams? kaya maliwanagan na kayo... LALO ka na KIKO!
Lubos na nakikiramay, Dr. Love
>>>
Diba, nakaka-gaan ng feeling? =)
Kiko's Dear Doctor Love:
>>>
eto, gusto kong i-share sa inyong lahat. I came across this essay in the net, and I just want to share this to all of you. Kasi naman, alam kong halos lahat "sawi" pagdating sa pag-ibig
Dear Kiko,
(at kasama na rin ang ibang mga "sawi" sa pag-ibig)
Ikaw Kiko... eto ang dapat sa 'yo at SA LAHAT NG MGA TAONG MAY PROBLEMA SA PAG-IBIG!Kailangan niyong maliwanagan.. eto, basahin niyo:
HINDI BA KAYO NATATAKOT???...
as in sa mga bagay-bagay...
hello??...
getz,...
saan pa ba..
kundi sa mga LOVE life issues...
na tipong imbis na maging seryosong usapan...
eh nagiging pang-"TELESERYE" pa ang dating...
don't you know that it's not something to "LAUGH" about...
it involves PEOPLE..
people with feelings...
ang love ay hindi minamadali...
hindi pinipilit..
at lalong hindi kina-career...
IT COMES NATURALLY...
as in magugulat ka na lang isang araw...
magigising na SIYA ang nasa isip mo...
hindi pinilit na isipin ha...
basta NAISIP mo na lang basta...
mapapangiti ka na lang...
at basta na lang gagaan ang pakiramdam mo...
na tipong kahit mukha ka ng tanga...
eh ok lang sayo...
ngiti ka pa rin...
hindi nababase sa tagal ng pinagsamahan...
hindi rin sa dalas ng pagkikita...
hindi rin sa ilang beses na pagkakausap sa phone...
lalung-lalo nang hindi sa dalas ng pagte-text...
may MAGIC kasi yan eh...
magic na hindi naka-cast ng kung sinuman...
MAGIC na matagal na palang nandun...
hindi mo lang namamalayan...
isusugal mo ba yun???...
yung feeling na sobrang wala ka ng hahanapin pang iba???...
papabayaan mo bang masira yun???...
ASA KA PA!!!...
kaya nga eto lang yun eh...
wag na kasi kayong magmadali...
unang-una...
PAANO MO BA NASABING MAHAL MO NA SIYA???...
dahil ba natutuwa ka sa kanya???...
o kaya naman naaaliw ka???...
naswee-sweetan ka ba ng sobra sa kanya???...
kinikilig ka ba pag nakikita mo siya???...
at nahi-high kapag naririnig mo na ang boses niya???...
eh teka muna...
baka naman infatuated ka lang....
o kaya naman kagaya nga ng sagot mo...
BAKA naaaliw ka lang...
dahil kakaiba siya...
may spark na hindi mo maintindihan...
tsk!!!...ang saklap nyan!...
pangalawa...
GAANO MO NA BA SIYA KAKILALA???...
madali ba siyang mapikon???...
pano ba siya mabadtrip???...
madali bang mahalata na may topak siya???...
ano bang suot niya pag nasa bahay siya???..
shorts ba o pantalon???...
nakasando ba siya o naka-t-shirt lang???...
matagal ba siyang maligo???....
kumakain ba siya ng vegetables???...
tamad ba siya???...
mas gusto ba niyang manood ng tv kaysa magbasa ng libro???...
nagpe-play station ba siya???...
tatlo ba ang pamangkin niyang lalaki???...
makukulit ba yung mga kamag-anak niya???..
green ba ang kulay ng gate ng bahay nila???...
sa village ba siya nakatira???...
may sakayan ba ng jeep na malapit sa kanila???...
nagsisimba ba siya linggo-linggo???...
kasama ba yung pamilya niya???...
at nagdadasal ba siya bago matulog???...
in short...alam mo na nga ba???...
ang mga bagay-bagay...
ang mga simpleng bagay tungkol sa kanya...
na nagdedetermine ng sarili niya...
as in kung sino ba talaga SIYA...
pangatlo...
KAYA MO BA SIYANG TANGGAPIN???...
as in TANGGAPIN ng buong-buo...
sa lahat ng trip niya sa buhay...
sa lahat ng katopakan niya...
sa lahat ng pag-iinarte at pag-dadrama niya...
sa lahat ng kasalanang nagawa, ginawa, at gagawin pa lang niya...
sa lahat ng naiisip niya...
sa lahat ng sasabihin niya...
sa kilos niya...
sa pananamit pa pala niya...
sa pagsasalita...
sa pananaw niya sa buhay...
sa pagtrato niya sa tao...
sa lifestyle niya...
sa uri ng pamilyang meron siya...
sa uri ng kaibigang kasa-kasama niya...
sa style niya pagdating sa love...
sa kasweetan niyang natural...
sa paglalambing niya...
sa tawa niyang pagkalakas-lakas...
sa manners niya...
sa pagmumura niya...
sa bisyo niya kung meron man...
sa mga pang-aasar niya sayo...
sa style niya pagdating sa pagsolve ng problema...
sa problemang maaari ka ring masama...
pang-apat...
KAYA MO BANG MAGING TOTOO???...
kaya mo bang makita yung sarili mo...
na kasama pa rin siya ha...
sa isang sitwasyong pag naisip mo eh...
mapapaiyak ka na lang sa sakit...
nang dahil din sa kanya???...
kaya mo bang magmukhang tanga...
as in umiyak ng dahil sa kababawan...
ibuhos ang mga nararamdaman mo...
kahit na puro kababawan nga lang naman...
as in kahit sa harapan niya???...
kaya mo bang maging barubal pag kasama mo siya???...
yung tipo bang wala ka ng pakielam...
mawala man ang manners mo...
na wala ka naman talaga...
in short...
KAYA MO BANG MAGING IKAW KAPAG KASAMA MO NA SIYA???...
yung tipong hindi ka nahihiyang ipakita kung sino katalaga...
dahil alam mong...
HINDI MO LANG SIYA TANGGAP...
TANGGAP KA RIN NIYA...
BUONG-BUO RIN...
MGA TAO!!!...
tama na kasi ang trip...
tama na ang pagmamadali...
oo masarap ngang mainvolve sa isang tao...
pero diba mas masarap yun...
LALO NA KUNG ALAM MONG TOTOO YUNGNARARAMDAMAN MO...
Kitams? kaya maliwanagan na kayo... LALO ka na KIKO!
Lubos na nakikiramay, Dr. Love
>>>
Diba, nakaka-gaan ng feeling? =)
Saturday, December 3, 2005
HULING HIRIT NI MIMI
Pagbigyan niyo na si Mimi... huling hirit na niya ito;
DEAR DOCTOR LOVE PART 5
Basahin, at magpost ng reply! ito ang love story for our generation!
Salamat sa suporta.
Subscribe to:
Posts (Atom)